Bir asır sonra tarihçiler bugünleri nasıl yazacak, bilmiyoruz; ama yaşadığımız döneme dair pek müspet ifadeler kullanmayacaklarını şimdiden tahmin edebiliriz.

Tabiri caizse, dünya koskoca bir sirke döndü. Cambazından palyaçosuna, sihirbazından akrobatına, trapezcisine kadar oturduk, cümbür cemaat seyrediyoruz; “Dubakali noolcek?” diyerek.

Artık “distopya” bile içinde olduğumuz ahval ve şeraiti anlatmaya yetmiyor. Gelişmeler hiç hayra alâmet değil; bilhassa bizim için.

Emperyalizmin hesabı, Ortadoğu’yu yeniden şekillendirmek. Bu sefer kayıtsız şartsız teslim almak istiyorlar ki sonrasında ağababalarının başı ağrımasın.

Gazze meselesi, işte bu hesabın uç verdiği ve alıp yürüdüğü nokta.

Ve Trump…

İki yıldan bu yana oluk gibi kan aktıktan, on binlerce insan hayatını kaybettikten, bu küçücük toprak parçası neredeyse haritadan silindikten sonra, güya barış vakti geldi diye “showman” olarak sahneye çıktı.

Elinde barış pankartı, fonda alkış sesleri; kameralar hazır…

Ortadoğu diplomasisi, diyelim bir Hollywood sahnesi. İsrail Parlamentosunda, Netanyahu gibi artık dünyada nefret objesi haline gelmiş birinin suç ortağı olduğunu itiraf ederken büründüğü “barış güvercini” pozları; Mısır’da imza töreni; ardından kameralar önünde müjde verir gibi afili cümleler:

“Yeni bir çağ başlıyor!”

Yeni bir çağın kapısının açıldığını hepimiz biliyoruz; ama müjde neresinde, orası meçhul.

Gerçekten şaka gibi!

Ama soralım: Bu yeni bir çağ mı, yoksa Ortadoğu tiyatrosundaki aynı oyunun yeni bir perdesi mi?

Bize ittirilen planın özünde Filistin halkı yok; Gazzeliler figüran, Hamas gözden çıkarılmış esas oğlan, miadı dolmuş, köhne eski bir aparat.

Türkiye, Mısır, Katar sahne dekoru!

Dünyaya nizam verenlerin dönüşü gibi sunuluyor. Amerikan Yüzyılını canlandırma gayreti, biz diyelim ki içi boş bir vitrin diplomasisi. Trump için ise fırsat bu fırsat; 2026’da yapılacak Senato ara........

© 12punto