En son ne zaman elinizle toprak karıştırdınız, toprağın üzerine yatıp gökyüzüne bakarak bulutların şekillerinden hikâyeler uydurup hayaller kurdunuz? Ya da hiç çocukluğunuzdan beri toprakla haşır neşir oldunuz mu?

İtiraf edeyim ki ben olmadım. Nişantaşı’nın ünlü taşına beş yüz metre mesafede büyüdüm. Alman Hastanesinin bir odasında annem doğum yapmış hemen ertesi gün eve gelmişiz. Kuyulu Bostan Sokak başında. Şimdiki adı değişik ama taştan sonra sağdan 3. Sokak.

Zemin katından beş yaşındayken taşındık. Baytar Ahmet sokağa dört yıl sonra da Kodaman Sokağa. Ben Nişantaşı’nı terk ettiğimde kırk yaşıma varmıştım.

Hayatımda ayak bastığım tek toprak zemin Şişli’nin arkasındaki çayırlardı. Koşup oynarken hayâl meyâl hatırlıyorum.

Evimizin Balkonundan bakınca da yemyeşil bir İstanbul görünürdü. Buralara Mecidiyeköy derlerdi. Otobüste son durak şimdiki Cevahir AVM nin olduğu yerdi. Devamı dutluk çayır bayır.

Toprakla çocukken ilişkim zayıf olsa da onun bizler için neler ifade ettiğini su gibi küçük yaşta öğrettiler.

Ülkemiz dünyada kendi kendine yeten yedi ülkeden biriydi. Tahıl deposuydu. Sebze ve meyve bol bol yerdik. Nereye tohum atsan ürün fışkırırdı. İklimimiz tarıma çok uygundu ve bizler bu ülkede yaşadığımız için çok şanslıydık.

İlk okulda yerli malı haftası yapılır ve bizlere yerli ve milli olanın değeri öğretilirdi.

Yaz ise bizler için deniz demekti. Dolayısıyla ben yeşilin değil mavinin aşığı oldum. Son taşındığım Sarıyer’deki evimin elli metre ötesinden her gün Boğaz’ın tertemiz suyuna giriyorum. Bekleriz efendim.

Toprak ana deriz. Toprak Baba değil. Toprak bereketin, doğanın yaşamın simgesidir. Sürekli doğurandır. Bazen iki ya da üç kez ekin verir. Sen ona iyi bak ki o da sana verimkâr olsun. Bir ekersin on biçersin. Seni korur kollar. Kucağına yattın mı derdin tasan........

© 10 Haber