İnsan dediğin, görür görmez karar veriyor: Bu güvenilir biri mi? Akıllı mı? Tehlikeli mi? Cahil mi? Hoş mu, boş mu?

Ama neye göre?

Çoğu zaman hiçbir şeye göre değil. Ya da en fazla bir bakışa, bir cümleye, bir paylaşıma… İşte bu noktada “ön yargı” ile “önsezi” birbirine karışıyor. Hissediyorum diyerek yargılıyoruz; tanımadan karar veriyoruz; kendi geçmişimizdeki birinin hatasını başkasına yüklüyoruz.

Oysa sezgi, yargıdan farklı bir şeydir. Sezgi, yaşam tecrübesinin, duygusal zekânın ve dikkatli gözlemlerin mayalanmasıyla oluşan bir iç görü gücüdür. Ön yargı ise, başkasının sana bıraktığı kötü hatıranın yeni bir yüzle karıştırılmasıdır.

İş dünyasında, siyasette ya da köy meydanındaki küçük bir lokantada fark yaratanlar sadece zekâsı ya da diploması olanlar değil; “iç sesini” iyi dinleyenlerdir. Kiminle çalışacağını, kime güveneceğini, hangi fikrin işe yarayacağını çoğu zaman grafikler değil, hisler belirler.

Zihin hesap yapar, ama kalp hisseder.

Bugün “o çocuk bu işin adamı değil” diyerek köşeye ittiğiniz kişi, yarın şirketin en........

© 10 Haber