İyi insan olmak…

Ne kadar basit, ne kadar çok tekrarladığımız bir söz. Ama aslında ne kadar zor, ne kadar emek isteyen bir yolculuk. Öyle bir yolculuk ki, insanı yalnızca başkalarına karşı değil, en çok da kendine karşı dürüst olmaya zorlar.

Hasan Âli Yücel’in “İyi Vatandaş, İyi İnsan” kitabını gençliğimde okumuştum. O günden beri başucumda durur; zaman zaman yeniden açar, satırlarının altını tekrar çizerim. Çünkü bu kitap, bir ömür boyu peşinden gidilmesi gereken bir ideali hatırlatır: İnsan olmanın ve iyi insan olmanın ne demek olduğunu.

İyi insan olmanın ilk şartı, kulağa şaşırtıcı gelebilir ama, kendine iyi olmaktır.

Kendine karşı merhameti, sabrı ve sevgiyi öğrenememiş birinin başkalarına gerçek anlamda iyi olması mümkün değildir. Çünkü içi kırık olan dışarıya da kırıklık taşır, kendini sevmeyen kimseyi de sevemez.

Kendine iyi olmak; hatalarını kabul edebilmek, geçmişiyle barışabilmek, kusurlarını kabullenip onlardan ders çıkarabilmektir. Bedenine, zihnine ve ruhuna özen gösterebilmektir. İç sesini susturmayı, kendine nazik davranmayı bilmektir. Bu bir bencillik değil; tam tersine, iyiliğin kök salacağı toprağı sağlamlaştırmaktır.

Tıpkı bir ağacın güçlü dallar verebilmesi için köklerinin sağlam olması gerektiği gibi, insanın da etrafına iyilik yayabilmesi için önce kendi iç dünyasında barışı kurması gerekir. Kendini tüketen biri başkasını besleyemez. Kendine acımasız davranan biri başkalarına merhamet gösteremez. Kendisini küçümseyen biri, başkasını yüceltmeyi bilmez. Bu yüzden iyiliğin ilk halkası daima insanın kendi içindedir.

İyilik bir taşın suya düşmesiyle oluşan halkalar gibidir; merkezden dışa doğru genişler.
Önce kendine, sonra ailene iyi olursun. Ardından dostlarına,........

© 10 Haber