Hakikat yalındır. Fazladan süslemeye, abartılı övgülere ihtiyaç duymaz. Ama bugün, çoğu kez PR metinlerinin, sponsorlu içeriklerin ve siyasi brifinglerin gölgesinde kayboluyor.

Geçenlerde bir televizyon programındaydım. Sunucu, sohbet başlamadan kitabım Yeni Büyük Oyun hakkında öyle methiyeler düzdü ki, kendimden şüphe ettim. Dayanamadım, gülümseyerek sordum: “Peki, kitabı okudunuz mu?” Yüzü kızardı. “Henüz değil, ama siz yazdıysanız iyidir,” diye itiraf etti.

Belki masum bir durumdu. Ama medyamızın derin açmazını da açığa çıkarıyordu: okumadan övmek, görmeden yazmak.

Bunu yıllar önce Pekin’de görev yaparken de görmüştüm. Türkiye’den gelen gazeteci heyeti, Çin gibi bir uygarlığı keşfetmek yerine sabah beyaz peynir arıyor, akşam rakı soruyor, günlerini “silk market”te pazarlıkla geçiriyordu. Dönüş öncesi bana “Çin’i anlatır mısınız?” dediler. Anlattım da.

Türkiye’ye döndüklerinde gazetelerinde yayımlanan yazıları okudum: anlattıklarım kelimesi kelimesine “kendi gözlemleri” gibi kaleme alınmıştı. Ne atıf, ne emek. Görmeden yazmak işte böyleydi.

Bugün Alaçatı örneğinde de aynı tablo........

© 10 Haber