Türkiye’nin etrafındaki ateş çemberi daralıyor. Ukrayna semaları seyir füzeleri ve kamikaze İHA’larla kesintisiz bombardıman altında. Gazze-Doğu Akdeniz hattı kırılganlığını sürdürüyor. Suriye-Irak sahasında İsrail’in ve Rusya’nın hava sahası ihlalleri sıradan hale geldi. Çıplak gerçek şudur: Güçlü hava kuvvetleri ve katmanlı hava savunması olmayan ülkeler gökten vuruluyor; şehirleri, enerji hatları ve kritik altyapıları saatler içinde yerle bir edilebiliyor. Kara ve deniz kuvvetleri ne kadar güçlü olursa olsun, 21. yüzyıl savaşlarında asıl belirleyici unsur hava hâkimiyetidir.

Bu tablo, Ankara’nın önüne hayati soruyu koyuyor: Gökyüzümüzü hangi platformlarla, hangi ittifak dengeleriyle ve nasıl bir savunma sanayii vizyonuyla koruyacağız?

Eurofighter Typhoon, Avrupa’nın çok uluslu mühendislik ürünü; yüksek çeviklik, güçlü itki-ağırlık oranı ve Mach 1.2–1.5 bandında süperseyir kabiliyetiyle klasik hava-hava muharebelerinde hâlâ ölümcül. “Yakın dövüşün gladyatörü” denilebilir.

F-35 Lightning II ise beşinci neslin standardı: stealth (radar görünmezliği), sensör füzyonu, ağ-merkezli harekât sayesinde “görmeden görme/vurma” üstünlüğüne sahip. Yalnızca bir uçak değil, hava muharebesinin oyun kurucusu.

Eurofighter yakın menzilde hâlâ rakipsiz çeviklik sunarken, F-35 uzak menzilde “oyunu değiştiren” bir platform. Türkiye’nin önündeki tercih, sadece teknoloji değil; aynı zamanda hangi ittifaka, hangi bağımlılıklara yaslanacağımızın tercihi.

Türkiye, 2019’da S-400 alımı nedeniyle F-35 programından çıkarıldı. Oysa Eskişehir ve Ankara’da parçaları üretiliyor, yüz adetlik sipariş planlanıyordu. ABD ve AB, o dönemde Türkiye’nin istediği “Patriot veya SAMP/T” hava savunmasını vermemişti.

2025 yazı itibarıyla Washington’un tutumu değişmiş değil: “S-400........

© 10 Haber