Türkiye’de yeni bir fikir ortaya atıldığında önce şu cümle duyulur:

“Ama onun da şöyle bir riski var…”

Bu, artık neredeyse refleks haline gelmiş bir davranış biçimi.

İnovasyonun, reformun, girişimin önüne geçen en büyük engel: “Ama” cümleleri.

Bir sorunu çözmeye çalışanı desteklemek yerine, önerisindeki potansiyel zafiyeti bulmak için yarışa giriyoruz.

Sanki oyunun adı “çözüm üretmek” değil, “çözümlerde açık bulmak” olmuş.

Ve bu alışkanlık, yalnızca fikirleri değil; umutları da çürütüyor.

Türkiye’de bir öneri getirdiğinizde, hele ki alışılmamış bir şeyse, ilk yorum genellikle budur:

“Hayalperest olma, ayağımız yere bassın.”

Oysa ayağı yere basan, ama gözü de ufukta olan bir akla ihtiyacımız var.

Ne romantik kaçışlar ne de karamsar kabullenişler bizi ileriye taşır.

Bizi ancak cesurca düşünen, ama realistçe adım atanlar dönüştürebilir.

Çünkü gelişmiş toplumlarla az gelişmiş toplumlar arasındaki fark, bilgi düzeyinden çok “fikre yaklaşım biçimi”nden........

© 10 Haber