Merhaba İrem Hanım,
Ben 33 yaşındayım, evli bir kadınım. Eşimle 5 yıldır birlikteyiz. Yazması biraz tuhaf ama artık kendime kızmaya başladım. Cinsellikte hiç ses çıkarmıyorum. Ama bu, sessizliği tercih ettiğimden değil. Sanki içimden bir şey “sakın konuşma” diyor. Ne iç çekebiliyorum, ne “evet, devam et” diyebiliyorum. Hele hele o sahnelerdeki gibi “ah, oh” falan zaten mümkün değil!
Eşim birkaç kez “Kendini mi kasıyorsun?” diye sordu. Haklı. Çünkü fiziksel olarak zevk alıyorum ama duygusal olarak hâlâ sanki perdeler çekili. Sizce neden böyle oluyor? Benimle mi ilgili, yoksa geçmişten taşınan bir şey mi?

Değerli Okurum,
Önce şu konuda içini rahatlatayım:

Zevk sırasında ses çıkarmamak, eksiklik değil. Ama istemene rağmen çıkaramamak, bir işarettir. Ve bu işaret çoğu zaman, geçmişte bir yerlerde sesinin kısılmış olmasından gelir.

Çocukken ne derlerdi bize? “Sessiz ol!” “Ayıp!” “Kız dediğin çığlık atmaz!” Ve sonra büyürken bu sesler içselleşir. Bir süre sonra dışarıda kimse “sus” demese bile, biz kendimize susturucu takarız. Ama şu çok önemli: Ses çıkarmak = rol yapmak değil. O sahnelerdeki abartılı bağırmalarla ilgisi yok bu konunun. Bu, “orada olmak”, “hissettiğini dile getirmek”, “ruh ve bedenin senkronu” meselesi.

Bedenin temas kuruyor ama senin sesin hâlâ perde arkasında.İşte o perdeyi aralamak, zaman ve güven ister. Ve sen çok doğru bir yerdesin: bu soruyu sormakla bile perdenin ucunu tuttun. Ufak bir öneri: Sevişme sırasında “ses çıkaracağım” baskısı yaratma. Ama mesela dokunulurken küçük bir “hımm” sesini kendine izin ver. Ya da “bu güzel” demeyi dene. Sesin açıldıkça, senin de iç sesin rahatlayacak. Ve eşinle bunu konuş.Bu senin suçun değil. Bu, geçmişin yankısı.

Merhaba İrem........

© 10 Haber