Bazı insanlar vardır; tarih onları kahraman olarak yazar ama aslında onlar, sadece insan olmanın en saf hâlidir. Benim için Atatürk de öyleydi. Onu anlamak, bir ulusun kaderini değil, bir insanın kalbini okumayı gerektirir. O, mütevazılığın sessiz dilinde konuşurdu. Başarıyı kendi adından soyutlar, “Biz yaptık” derdi hep. Çünkü “ben” demenin gurur değil, yalnızlık getirdiğini bilirdi. Bir çocuğun başını okşarken gözleri yumuşar, bir askerin yorgun adımlarında kendi yorgunluğunu hissederdi. Duyarlılığı bir duygudan öte, bir yaşam biçimiydi.

Zarafeti bir kıyafet değil, bir duruştu. Kalabalıklar arasında bile sesini yükseltmeden ikna edebilirdi. Yalnızdı… Çünkü büyük düşünenler, düşüncelerinin sessizliğinde kaybolurlar. Onun yalnızlığı üzüntüden değil, anlayışın azlığındandı. Düşünürdü… Uzun gecelerde, bir ülkenin yarınlarını, henüz doğmamış........

© 10 Haber