Geçen Haziran ayında Paris’te tek başıma bir akşam yemeği yedim.

L’Oreal’in “Longevity”(Uzun yaşam) seansından çıkmıştım, beni yaşama bağlayacak bir menü istedim.

Saint Germain Bulvarının üzerindeki Armani Cafe’ye gittim.

Biraz ilerimde Ralph Lauren, onun hemen öncesinde Brasserie Lipp, tam karşımda Les Deux Magots ve Cafe de Flore…

Onun önündeki direkte bir tabela…

Üzerinde “Place Sartre et Simone de Beauvoir” yazıyor…

Egzistansiyalizm kavşağı yani…

Onun tam karşısında Saint Germain Kilisesi…

Yani dinde Reform hareketlerinin başladığı yer…

Ve onun tam karşısında da kaldığım Madison Oteli…

Albert Camus’nun “Yabancı” romanının son bölümünü yazdığı oda..

Armani Cafe tam orada işte.

Benim için Paris’in tam orta yeri burası…

Tabii İtalyan restoranı olduğu için bir kadeh Brunello ısmarladım ve menüye bakmaya başladım.

Tek tabaklık yemek yediğim zamanlarda favori yiyeceğim Pasta’dır.

Tercihim her zaman “Vongole”dir…

Kum midyeli makarna yani…

Ama her yerde bulunmaz.

En iyilerinden birini Bodrum Maçakızı, ötekini ise Patmos’ta Kyme’de yiyebilirsiniz.

Sakın ola kremalısını yemeyin derim.

Beyaz şarap soslu olanı tercih edin.

Neyse, Vongole yoktu ama Bolonez makarna vardı.

En son aklıma gelecek makarnadır.

Nedense çok banal bulduğum bir pastadır.

Neticede bildiğimiz domates soslu kıymalı makarna işte…

Ne var ki Bolonez makarna yazısının altında parantez içinde öyle bir bilgi vardı ki…

Hemen parmağımı onun üzerine bastım ve garsona “Bu” dedim.

Çünkü altında “Bay Armani’nin tercihi” yazıyordu.

Biraz şaşırdım, “Bay Armani gibi bir estetik senyörünün tercih ettiği makarna nasıl sıradan, bayağı bir bolonez olurdu?

Bir İtalyan arkadaşıma bunu söylediğimde aldığım cevap şu olmuştu:

“İtalyan olmadığın için böyle klişe bir önyargın var… Bolonez sos çok sofistike bir şeydir.”

İkna olmadım.

Ama madem Armani’nin tercihi..

Biraz sonra uzun ve derince bir tabak içinde ısmarladığım yemek geldi.

Orta kısmında biraz makarna, iki yan tarafında bol değil, bol kepçe birer kıymalı sos........

© 10 Haber