Hayat bazen alarm sesiyle başlar bazen içten gelen bir hisle. Biri bizi dış dünyanın düzenine çağırır diğeri kendi kalbimizin ritmine. Rutinler bizi hayatta tutar ritimler yaşattırır. Ve insan çoğu zaman bu ikisinin arasında sıkışıp kalır.

İnsan zihni rutini sever. Çünkü tekrar güven verir. Beyin tanıdığı şeyi tehdit olarak görmez. Sabah aynı kahveyi içmek aynı yoldan işe gitmek aynı takvime bağlı yaşamak bu yüzden kolaydır. Ama kolay olan her şey ruhu doyurmaz. Çünkü kalp ritim ister. Sevinç bir ritimdir huzur bir ritimdir aşk bir ritimdir.

Yaz tatili bunun en belirgin örneği. Her yıl aynı cümle kurulur az biraz dinlenelim kafa boşaltalım. Otel ayarlanır valiz hazırlanır gidilir. Fakat çoğu zaman sadece yer değişmiştir ruh değil. Çünkü tatil bile bir rutine dönüşmüştür. Ne yesek kaç fotoğraf çeksek bugün kaçıncı gün oldu. Dinlenmek plan içinde yapılınca bazen dinlendirmez. Oysa gerçek ritim bazen ayaklarını denize sokup hiç konuşmadan sadece dalga sesini duymaktır. Bazen hiçbir şeye yetişmemektir.

Evde kalan izin günleri de farklı değildir. Senelik izin deriz fakat zihnimiz hala toplantıda maillerde çocuk okulunda faturada. Dinlenmek bile görevleşince ruh yorgunluğunu bırakacak yer bulamaz.

Aşk da önce ritimle gelir. Kalp hızlanır zaman genişler sesler yankılanır. Sonra aynı eve yerleşir tabakları aynı dolaba dizeriz ışığı kapatır mısın sorusu başlar. Aşk bitmez ama ritim kaybolursa aşk sessizce yorulur. Evlilik iki iyi insanın birbirinin ritmini duymayı........

© 10 Haber