“Sen olmasan biz ne yaparız?”

Bu cümlenin muhatabı çoğu evde vardır. Sessizce yükleri sırtlayan, herkesin krizini çözen, kendi ihtiyaçlarını geri plana atan kişi… İşte ailenin “seçilmiş kölesi.”

Psikoloji buna parentifikasyon diyor: Çocuğun ebeveynleşmesi. Görünmez emek öyle normalleştirilir ki, kişi aileyi bir arada tutan yapıştırıcıya dönüşür. Ama bedeli ağırdır: tükenmişlik, görünmezlik, kronik suçluluk.

“Sürekli ‘iyi’ davranmaya zorlanan çocuk, ileride kendi kimliğini bastırarak yaşar.”
— Alice Miller

Filozofların metinleri de bu gerçeğe ayna tutar. Nietzsche, “köle ahlakı”nı başkalarının onayını erdem sanmakla tanımlar. Sartre, özgürlüğün sorumluluktan kaçışla ipotek edilmesini “kötü niyet” olarak açıklar. Fromm ise aile sevgisinin bazen özgürlük değil, yeni bir tutsaklık yarattığını söyler.

Edebiyat ve biyografiler de benzer........

© 10 Haber