The Economist’in 2026 kapağına bakınca insan ister istemez dünyanın geleceğiyle ilgili derin düşüncelere dalıyor. Ben de daldım ama sonra sudan hızlı çıktım çünkü o kadar ciddiyet beni boğuyor. Kapağın renkleri, sembolleri, karanlık bakışı ve o meşhur global kaygı tonu, tüm dünyayı bir komplo teorisine bağlamayı çok seven zihinlere güzel malzeme veriyor. Yapay zekâ insanları ele mi geçirecek, Çin 2026’da dünya sahnesine nasıl bir sürprizle çıkacak, Amerika iki yüz ellinci yaşını kutlarken mumları kim üfleyecek gibi sorular uçuşuyor ortalıkta.

Ama bütün bunların arasında ben kendi Economist falımı okurken şöyle bir karar aldım. Bu yıl beni bu komplo teorileri, abartılı senaryolar, jeopolitik gerilim dalgaları içine çekemeyecek. Çünkü kendimi biliyorum. Bu tarz ağır şeyleri fazla düşünürsem on dakika sonra buz gibi su içip tavana bakmaya başlıyorum.

Amerika’nın iki yüz ellinci yılıymış. Çok güzel, tebrik ederiz. Ama iki yüz elli yıllık ülke kendi doğum günü pastasını bile ekonomik kaygılarla kutlayamazken ben neden kendi pazar keyfimi bozdurayım. Avrupa’nın jeopolitik sürüklenmesi mi. Zaten Avrupa bir........

© 10 Haber