Dört yıl önce, İstanbul’un karlı bir gecesinde…

Henüz üç aylıktı. Ağzına saplanmış bir tavuk kemiğiyle acı içinde kıvranıyordu.

Yolumuz orada kesişti.

O an bir can kurtardım sanmıştım. Ama zamanla anladım…

Asıl o beni kurtardı.

Adı Danbi.

Sokaklardan gelen, ama kalbime yuva kuran küçük bir mucize.

O günden sonra hayatımız değişti.

Ben ona bir yuva sundum, o bana koşulsuz sevgiyi, huzuru, sadakati ve derin bir şefkati getirdi.

Mırıldanışıyla uykularımı, bakışıyla kalbimi sarıp sarmaladı.

Sözcüklerin yetmediği yerlerde konuştu.

Kucağıma kendini bıraktığında, sadece tüylerini değil, kalbini de teslim etti.

Her akşam işten yorgun döndüğümde, kapıda “anne” der gibi miyavlıyor.

Kucağıma gelip başını boynuma gömüyor.

Negatif ne varsa, alıp götürüyor.

Sabahları telefonumun zilini duyduğunda yorganımı eşeliyor,

yüzüme sürtünüyor, bazen tatlı tatlı yalıyor.

Yeni bir........

© 10 Haber