ÇOCUKLUĞUMUZUN KIŞ MEVSİMLERİ
Değerli Okuyucularım, şimdi sizleri çocukluğumun geçtiği 1960'lı yılların kış günlerine götürmek istiyorum. Daha önceki bölümlerde bahsettiğim gibi o yıllarda kış çok çetin geçerdi, yani günlerce kar yağar ve köyde adeta hayat dururdu. Mahalle çeşmesinden su doldurmak için saatlerce kar küremek ve çeşmeye ulaşmak zorunda kalırdık. Daha sonraki günlerde kar yağışının durması ile güneş açar ve karlar erimeye başlardı. İşte tam burada biz de bu kış günlerini eğlenceli bir şekilde değerlendirirdik.
Yaşadığımız o yıllarda her evde çok kalabalık nüfus yaşardı ve temel gıdaların başında mısır ekmeği ve mısırın kullanıldığı yiyecekler gelirdi. Bu nedenle her evin önünde çiftlik dediğimiz yani sebze ve mısır ektiğimiz alanlar mevcuttu. Bu alanlar kış aylarında tamamen karla kaplanır ve bizler için günümüz kayak merkezlerini aratmayacak bir piste dönüşürdü. Çiftlikte, daha önceden bahsettiğim gibi imece usulü ile mısır ekilir, ekilen mısırların arasına fasulye, kabak ve salatalık da ekilirdi. Bu mahsuller zamanı gelince toplanır, mısırları koçanlarından ayırmak için akşamları ayrı bir imece düzenlenir, mısır kelleleri kurutulması için hazır hale getirilirdi. Mısırların yeşil koçanları(kabukları) ise ineklerimizin yallarına(yiyeceklerine) katılıp kaynatılırdı. Çiftlikten toplanan fasulye ve salatalıklar kış yiyeceği olarak “gelder” dediğimiz tahtadan yapılan büyük fıçılarda turşu kurulurdu. Gelder sert tahtadan, yanılmıyorsam kestane ağacının 5cm eninde tahtalarının yan yana getirilip fıçı yapılması ile olurdu. Köyde bu işleri tamamen el aletleriyle yapan çok değerli büyüklerimiz vardı. Kabaklar ise yığınlar halinde depolanırdı.
Karadeniz'de her evin olmazsa olmazları olan fındık kurutmak için harman ve mısır, turşu, kabak, kış meyveleri ve fındık çuvallarının vb. gibi bir evin kışlık ihtiyaçlarının depolandığı (fare ve sincaplardan korunduğu), yöresel olarak değişik isimleri olan ama benim köyümde “serenti” olarak bildiğimiz, ağaç........

© Yeşilgiresun