Her sabah ihram(kefen)la evden çıkmak nereden baksan çok sarsıcı. Söyleyen neyi, ne kadarını kastetti bilinmez lakin okuyana tatlı mı tatlı bir ikaz güzel mi güzel bir hatırlatma.
Yazıdan bağımsız bir küçürek anekdot: Veda Hutbesinde Hz. Peygamber (SAV), huzurda bulunanlardan üç kere şahitlik aldıktan sonra burada bulunanlar, burada bulunamayanlara duyduklarını anlatsınlar, anlatsınlar ki huzurda hazır olamayanlar, hazır olanlardan daha ziyade istifade edebilirler belki…Hatırlatması oradayken ihram(kefen) benzetmesi yazandan çok okuyana hitap ediyor, zannımca. Ama bu değil ki kim hangi benzetmeden daha fazla nasiplenir ya da nasiplenemez muamma! Değil, değil muamma ama yeterli şimdilik bu fasılda.
Bu ifade (evden ihramla çıkmak) çocukluğumdan handiyse her gün tekrarlanan bir sahneyi anımsattı şimdi bana: Babam?) her sabah evden ayrılırken-ister az ötedeki bahçeye ister çok mu çok uzaklara giderken-anneme ?) hakkını helal et, gidip dönememek, gelip bulamamak var var, sözünü uhrevi bir eda ile terennüm ederdi. Onca çocukluğuma rağmen bilirdim ki bu ritüelde bir mekaniklikten, bir sıradanlıktan çok bir hayatı algılama şekli, bir yaşamı yorumlama, bir inancı 'tahlillendirme' söz konusuydu. Öylesine içten, öylesine samimi, öylesine kesin bir teslimiyet kaderine…
Hatıralar sandığı bir kez açılmayagörsün kolay kolay kapanmazdı artık. Şairin (Can Yücel olsa gerek) 'Hayatta Ben En Çok Babamı Sevdim' şiiri nedense dolanıverdi şimdi dilime. Hayatta ben en çok babamı mı sevdim bilemiyorum ama bildiğim şudur ki insanları ve insana yakışır şeyleri sevmeyi lakin bu sevgiyi........

© Yeşilgiresun