Kahramanmaraş yolculuğumun ilk durağı Ankara’ya doğru yol alırken eski güzergâhtaki duraklar aklıma geldi. Otoban yapılmadan önce yıllarca kullandığımız Bolu Dağı’nın dolambaçlı, her iki yanı kar ve sis direkleriyle tahdit edilmiş kimi zaman geçit vermez dağ yolu artık uzak bir hatıra. Çünkü hep acelemiz var. Varacağımız menzile dar vakitleri denkleştirip ucu ucuna yetişmek için her defasında hatıralarımızın peşinden gitmek yerine saatte yüz kırk kilometre hız yapabileceğimiz yolları tercih eder olduk. Kızılcahamam’ın eski konaklama mahalleri, Gerede’nin mola evleri neredeyse unutulup gitmiş görünüyor. Mevsimine göre yol boyunca kurulu derme çatma tezgâhlarda tarladan müşterinin ayağına getirilen meyvelerin tadını unuttuk.

Ankara, İstanbul’a göre her zaman sükûn içinde bir şehir olarak bir an önce varmak istediğim bir şehir olmuştur. Fakat bu sefer konaklayacağım yer Kızılay’ın göbeğinde olduğundan mıdır, yoksa akşamın en kalabalık saatinde oraya eriştiğimden midir kestiremediğim bir kalabalık ve telaş vardı. Eski GİMA binası önündeki merkez duraktan Esenboğa servislerine binmeye çalışan çift sıra olmuş valizlerine yapışmış insan sırası ayrı bir telaş yaratıyordu. Başkent olmanın verdiği bir başka duygu da bunda etkili olmalı diye düşündüm…

Ankara’nın eski sükûnu, gecenin erken saatlerinden itibaren telaş ve gürültünün yerini aldı. Kaldığım misafirhanede belli bir saatten sonra kendi kalp atışlarımı duyacak kadar derin bir sessizlik ve “titreşimsizlik” hâkim oldu. Bu kadar eski, küçücük odalı ama inanılmaz derecede temiz bu misafirhanede uyuduğum uykuyu başka bir yerde uyuduğumu hatırlamıyorum… Evet, Ankara hâlâ sakin bir şehir ama geceleri!

Ankara Niğde otoyolu Kayseri’ye ulaşımı çok rahatlatmış. Kırıkkale yolu her zaman yorucu, yıldırıcı bir güzergâh olmuştur benim için ama yol üzerindeki........

© Yeniçağ