İnsanların psikolojisi farklı farklı.

Kongreden çıkacak PKK’yi feshetme kararına kimimiz üzüldü, kimimiz sevindi. Hatta kimisi de sanki ülkede yaşanan yüz yıllık trajedinin sorumlusu PKK’ymiş gibi “barış geldi” heyecanına kapıldı.

Ne üzülmenin ne de bayram yapmanın anlamı yok. Anlamaya çalışalım.

Bu satırları yazarken Kongre kararının ayrıntılı bilgisine sahip değildim. Ancak 12. Kongre’nin Başkan Apo’nun gösterdiği yönde karar almış olduğundan şüphem yok.

Bu açıdan PKK 12. Kongresi’ni ülkenin demokratikleşmesine direnen unsurlara karşı, tarihi ve benzer ayaklanma örneklerinde bir eşine rastlanmayan, büyük ve ciddi sonuçlar doğuracak bir “meydan okuma” olarak değerlendiriyorum.

Kırk yıl önce “silahla” yapılan meydan okuma, bu defa “silahsız” gerçekleşiyor.

PKK’liler o zamanlar bir avuç “talebeydi”. 12 Eylül darbesi Türkiye’nin üstüne bir kabus gibi çökmüştü. Hepsi de devletin takibinde olan bu gençler, İdamların ve Diyarbakır zindanını salhaneye çeviren işkencelerin sonucunda, kendilerine bir başka yol bırakılmayışının çaresizliği ile silahı çare saymış, illegal askeri-politik örgütlenmeye yönelmişti.

Bugün de demokrasi yok. Geçen yılın Ekim ayından beri bırakalım demokratikleşme yolunda adımları, ülkede “seçimsiz otokrasi”den söz edilen bir ortam oluştu. O halde silahı bırakıp, silahlı mücadeleye uyumlaştırılmış illegal örgütü feshetmenin dayandığı özgüvenin sebebi ne?

Sebep açık:

“Silah” da, silahlı illegal örgüt de amacına ulaştı. Sebep budur. Çünkü silahın da silahlı illegal örgütün de hedefi, reel sosyalizmin dağılmasından........

© Yeni Yaşam