Sebeb-i telifin mesneviye mahsus olduğunu, büyüklerimizin bu mirası nesirlerine de taşıyarak yaygınlaştırdıklarını söylemiştik.

Üstadın söz konusu sebeb-i telifi, aslında başlı başına bir şiir dersidir; şiir neden, nasıl, ne zaman (hangi imkanların müşterek tahakkukuyla) yazılır vb. ancak Müslüman bir şairden öğrenilebilecek cevapları da ihtiva eder.

Özgür çöllerde bin yılda birikmiş

Aşkın ve şiirin kıldan ince

Kılıçtan keskin sıratlarından geçmiş

Saf bedevi türkülerinden cevher seçmiş

Nizami Molla Câmi Fuzuli

Daha nice ulu şairin kalemiyle

Anıt eserlerin en büyüklerinden

En arı duru eğilmez bükülmez

Benzeri olmaz değişmez dönüşmez

Bin zırh ve bin kalkan içinde

İpek kadar kaygan

Çelikten bir gövde

Burç ardında burç

Kale ötesinde kale

Yaz gündüzünden açık

Gizli kış gecesinden gece

Bir öykünün önünde nasıl durdun

Niçin kendini bu sarp yola vurdun

Daha iyisini mi yazacaksın içlilikte Fuzuli’den

Daha ileri mi gideceksin hayalde Nizami’den

Daha derine mi ineceksin Câmi’den

Çağın geçerakça konuları dururken

Bu ateşten işe giriştin, neden?

Diye bir kuşku yedi bu kitabın şairini

Yaşadı âdeta Leylâ Mecnun hikâyesini

Aylar yıllar geçti yazamadı tek mısra

Sanki önü kapalıydı yüksek dağlarla

Sanki yasak bir bölgeye girmişti

Güneşin gözünü kamaştıran bir gölgeye girmişti........

© Yeni Şafak