Hayatımızı katılaştıran şey, insanların birbiriyle derinden değil, yüzeyden ilişki kurması büyük ölçüde. Bencilce bir tekillik üzerinden bakıyoruz artık dünyaya. Hayatın paylaştığımız, paylaştıkça da çoğalan, zenginleşen, anlam biriktiren bir şey olduğunun farkında değiliz pek artık. Kimse kimseyi tanımaya, gerçekten tanımaya, onu hikayesi içinde görmeye, kendine özgü zenginliklerini bilmeye yanaşmıyor. Herkes kendi hikayesini, kendi önceliklerini, kendi ezberlerini dayatmak istiyor birbirine. Birbirimizin insanlığı ile gerçekten temas kurmuyoruz, birbirimizi bütün boyutlarıyla görmeye çalışmıyoruz. İnsanlığın başka insanlardaki farklı tezahürlerini, imkanlarını keşfe çıkmıyoruz. Birbirimizin iyilik ve güzelliklerinden kendimize bir pay almıyoruz, bir değer katmıyoruz. Birbirine çarpan, birbiriyle tokuşan ve birbirinin insanlığında yaralar bereler açan gürültülü, hoyrat, nobran, koskoca bir kalabalığız.

Başkalarının hayatından bu kadar habersiz yaşamanın en basit sonucu kendi hayatının içine hapsolmaktır. Oysa insan sayısı kadar çok insanca açılım imkanı var yeryüzünde. Milyonlarcası da yanı başımızda, erişebileceğimiz yerlerde. Her bir insanda bizde eksik olan, fark edilmemiş olan, bilinememiş olan, sezilememiş olan bir şeyler var mutlaka. Çünkü her insan kendi yaşayabildiği kadarının bilgini, ötesinin de cahili... Herkes hayatın önüne çıkardığı kadarını, yani kaderinde olan........

© Yeni Şafak