Dostlar bu sıralarda yazılarıma ara vermemin nedenini sorguluyorlar.

Oysa yazmaya ara vermiş falan değilim.

Sadece yazdıklarımı yayınlayamıyorum… Daha doğrusu düzeltmeleri yapıp, yayınlayamıyorum.

Bir usta, "Herkesin konuştuğu yerde susmasını bilmek gerek" demişti. Eh, ben de susma hakkımı kullanıyorum.

Bu durum bana trafikte sizi geçmek için can atan acelecilere yol verme olgunluğunu göstermekle eş değer gibi geliyor.

Yazma alışkanlığını edindiğinizde sabahın beşinde uyanır, tuşların başına geçer, aklınıza üşüşen ve "Beni de yaz, beni de yaz…" diyerek acele eden, akıl girdaplarına yığılan düşünceleriniz ile boğuşmaya başlarsınız. Böyle bir alışkanlığınız var ise "Vazgeçtim, yazmıyorum" demeniz mümkün değildir… Bir süre sonra yazmadıklarınız rahatsızlık vermeye, size kızmaya başlar, düşüncelerinizi esir alırlar. O nedenle yazmak en iyisidir. Yayınlamasanız bile… Yazmak bir nevi kurtulmaktır.

***

Ayrıca çok fazla tanışınız olunca bu sıralarda uzaktan yakından pek çok kayıp haberi aldık. Hastalarla ilgilenmekte zamanımızın çoğunu alıyor. Kafamızı kuma gömüp, etrafımızda olup bitenler ile ilgilenmeden devekuşu gibi yaşamamız bize göre değil. Üstüne üstlük havaların değişmesi ile birlikte nükseden eski hastalıklarınız var ise zamanınızın bir bölümünü de kendinize ayırmak zorundasınız.

Tek teselliniz sizi arayan ve merak eden dostlarınız olur…

Eh işte ben de bir süre yazılarıma ara vermemin mazeretlerini sıraladım…

Bildiğiniz gibi gerçek TEK'tir ve değişmez. Gerçeği duyurmak çoğu insanın ümitlerini kırmak demektir. Onun yerine hayal satmak, hayal kurmalarını teşvik etmek güzeldir.........

© Yeni Mesaj