1971 yılının sonbaharında İtalya’nın güneyinde, tarihî kalıntılar arasında bir müzik belgeseli sessizce kaydedildi. Pompeii’nin antik tiyatrosu, Amphitheatre of Pompeii’de 4-7 Ekim 1971 tarihleri arasında dört gün boyunca Pink Floyd, seyircisiz bir “canlı” performans için kamera ve kayıt ekipmanlarının karşısında sahneye çıktı.

***
Efsane grubun bu canlı performansı, uzunca yıllar toprak altında sessizliğe bürünmüş olan bu antik amfi tiyatronun, modern kayıtlara geçen ilk büyük rock performansıydı.
Pink Floyd’un bu performansı belgesel bir çalışma için gerçekleştirilmişti.

***
1972’de yayınlanan “Pink Floyd: Live at Pompeii” adlı film, yönetmen Adrian Maben tarafından çekildi.
Maben’in fikri, klasik bir konser görüntüsünden ziyade hem mekânın tarihî ağırlığını hem de müzikal performansın yoğun atmosferini yakalamaktı.
Filmde özellikle dikkat çekici olan, seyircinin olmaması, sadece grubun olması... Düşünsenize Pnk Floyd üyeleri, antik taşların arasında, Pompeii’nin ölüm sessizliğinde şarkılarını söylüyor.
Bu antik tiyatronun içinde gezinirken, dakikalarca o konserin atmosferini düşündüm. Zaman makinesi olsa ve o anlara gidebilseydim.
Ortada seyirci yok, çığlıklar yok, sadece rüzgarın, boş taş sıraların ve mikrofonların duyduğu bir “bekleyiş” var. Bu atmosferi hissetmek, aslında belgesel filmin özünü anlamak demek...
Pink Floyd burada bir konser vermiyor; bir ritüel yapıyor.
Bu düşünceler kafamda dönerken, hemen amfi tiyatronun içinde bulunan sergileme odasında, Pink Floyd’un Pompeii konserlerinin afişleri imdadıma yetişti.
Onları incelemeye durdum...

***

Pink Floyd’un o konserde seslendirdiği başlıca şarkılar, “Echoes, Part 1”, “Careful with That Axe, Eugene”, “A Saucerful of Secrets”, “One of These Days”, “Set the Controls for the Heart of the Sun”, “Mademoiselle Nobs” ve “Echoes, Part 2” oldu.

***
Bu organizasyonda mekân olarak Pompeii’nin seçilmesi, başlı başına büyük bir olaydı.
Antik Pompeii’nin taşları, volkanik külleri, yarım bin yıllık........

© Yeni Düzen