Sırtımda küçücük bir et parçası oluştu…

Göremiyordum da…

Kaşınıyor, hatta bazen ağrısı bile oluyordu…

-*-*-

Bulunduğu noktayı kaşımayı da başaramıyordum…

-*-*-

Doktor Ahmet Terzioğlu, lise yıllarından ağabeyimiz…

Arkadaşımız…

Aradım; “abi sırtımda bir küçük etcik…” diyene kadar “gel” dedi…

-*-*-

Gittim!

“Uzan” dedi…

Uzandım…

“İğne salıyorum” dedi…

Sezmedim…

-*-*-

“Kestim, alıyorum” dedi.

Kesti aldı!

-*-*-

“Dikiyorum” dedi…

Ve dikti…

-*-*-

“Git, şu gün gel dikişleri alalım” dedi!

Gittim!

-*-*-

Kaşıntı gitti…

Ağrı falan yok…

Ufak sızıntı oldu falan…

Dün dikişler alındı…

-*-*-

Ve kimseye söylemediğim, kimseyle paylaşmadığım bir cins ölüm korkusunu bu yazıyla anlatmak ya da paylaşmak istiyorum!

-*-*-

Benzer durumlarda illet hastalığın ortaya çıktığını biliyoruz…

Doktor, gayet sakin ve gayet kendinden emin bir şekilde “hiçbir şey yok ama laboratuvara göndereceğiz” dedi ya…

Ben orada tılt!

-*-*-

Gelsin gitsin paranoya!

Amma şüpheci olmuşum ya hu!

-*-*-

Allah’a şükür her gün yazıyorum, yürüyorum, bisiklete biniyorum, yürüyorum hatta hafiften beş on metre koştuğum bile oluyor ve unutuyorum ama “ya kötüyse!” diye düşünmekten kendimi alamadım!

-*-*-

Yemin ederim ki “ölümden” korkmuyorum…

Ekmeğimi yedim, suyumu içtim diye düşünüyorum…

-*-*-

Elbette hala çok hayallerim var…

Mesela hala bir motor karavan almak isterim…

Eşimle en azından hafta sonları dilediğimiz yere sürer gideriz…

-*-*-

Veya iki çocuğumun da bu ülkede yaşıyor olmasını çok isterim…

Ama şimdi değil!

Şu anda burada olmalarını doğrusu istemem…

Tatile gelsinler, gitsinler…

KKTC’de şu zamanda yaşamak son derece zor ve acı verici!

-*-*-

Barış, çözüm, savaşsız, silahsız…

Mutlu Kıbrıs…

Bu kelimelerden oluşan hayallerim de hep canlı…

-*-*-

Annem – babam hayatta; Allah ikisine de uzun ömür versin…

-*-*-

İşte korkum bunlar!

Bana bir şey olacağından çok; bana bir şey olursa, bu saydığım hayaller........

© Yeni Düzen