Oyuncağımız yoktu. Yokluk zamanları. Kendimiz yapardık oyuncaklarımızı. Oyuncağımız yoksa da sokaklarımız vardı. Sokaklar çocuktu. Çocuklarını yitirdi o sokaklar. Çatışmalarda, savaşlarda, göçlerde; isimlerini yitirdi, kimliklerini. Çocuklarını arayan sokaklar var şimdi. Anılarını arayan sokaklar... Berberini, kahvecisini, çörekçisini, helvacısını arayan... Kokusunu, kimliği­ni, belleğini… İskemlelerini, kapı önü muhabbetlerini, mis kokan teneke saksılarını, çalgısını, tınısını...

Sokaklar yarıldı, ayrıştı, küflendi, çürüdü, dilsizleşti. Şimdi birbirinden renkli oyuncaklar var; oyuncakların çocuklarını yitir­diği sokaklar… Seslerin insanlarını, yaşların gözlerini, gülüşlerin dudaklarını, sözlerin ağızlarını yitirdiği... Yurtsuz, kimliksiz, ya­ralı... Şimdi o sokaklarda birbirinin geçmişini bilmeyen, birbirini tanımayan insanlar var. Ötekinin acısını umursamayan, ne oldum delisi, birbirini ezerek koşuşan insanlar…

Şimdi vicdanını yitirmiş, kurtarıcısından kurtulmaya iç çeken sokaklar var!

…
Bu ülkenin sokakları bir başkadır. Bir ucundan Lüzinyan girer, ötekinden Venedik çıkarsınız. Müslüman evlerini hurma, Ermeni evlerini çam, Ortodoks evlerini de servi ağaçlarından tanırsınız. Rüzgârın taşıdığı tohumlarla döllenmiş avlularda, hurma ağa­cı büyüten bir papaza ya da hahama rastlasanız, şaşırmazsınız. Osmanlı’ya ilişir bir yanınız, bir yanınız İngilize. Elensiniz, Er­menisiniz, Maronitsiniz, Arapsınız, Türksünüz...

…
Bu yurdun tarihi; işitilmeyen çığlıkların, umursanmayan öz­lemlerin, yorgun evlerin, yaşlı gözlerin, yaslı sokakların, yüzle­şilmeyen acıların, toprağından sökülmüş köklerin, yaralı bir gün­doğumunda kırlaşan saçların, içimize devrilen........

© Yeni Düzen