Yaşıtı bir hocası varmış ki onunla iletişimi çok daha gelişmiş ve her şeyini hocasıyla paylaşırmış. Aralarında bir akrabalık bağı olduğu ve birlikte yetiştikleri için de birbirlerinin gelişmelerine önemli katkıları olmuş. Gerek devlet meseleleri gerekse özel işleriyle ilgili önemli kararlarından önce hocasıyla ve istişare meclisi ile tartışır, çıkan sonuca göre karar verirmiş.

Padişah, bir gün hocasıyla kır gezmesine çıkmış. Hoca, karşılaştığı önemli doğa olayları veya canlılar hakkında bilgiler veriyor, sebep-sonuç ilişkileri kuruyor, padişahın sorularını cevaplandırıyordu. Bir nehrin yanına geldiler ve karşı tarafa ancak kayıkla geçmek mümkündü. Kayıkçı dedi ki; “Bu kayık ancak iki kişiyi taşır. Biri ben olmalıyım zira hem kürek çekeceğim hem de geri gelmem gerekir. Önce birinizi sonra diğerini almalıyım.” Kırda bayırda yalnızken “sen”li “ben”li konuşup, rahatça şakalaşan iki dost, kayıkçının yanında rollerinin gereğini yerine getirir. Ve Hoca, padişaha öncelik vererek “buyurun padişahım” der.

Bütün ısrarlara rağmen padişah, önceliği hocasına verir. Önce hoca, ardından padişah geçer karşıya. Bu davranışın nedenini soran kayıkçıya padişah şu cevabı verir: “Ben padişahım ama o benim hocam. Hocam olduğu için öncelik verdim. Lakin hoca olmayıp herhangi birisi olsaydı da öncelik verirdim. Çünkü, bu öncelik bir anlamda ganimettir. Padişah, ganimette çevresine öncelik vermeli, bela ve sıkıntıyı göğüslemede ise kendisine öncelik vermelidir.”

Liderliğin, günlük bir davranışa yansıyan küçük bir kesitini görüyoruz bu hikâyede. Kayıkla karşı tarafa geçiş önceliğinin verilmiş olması, bir davranış........

© Yeni Birlik