Tenkit kuvvet peyda ettikçe, yavaş yavaş takdir hissini ölüme doğru sürükler. Tenkit hissi öldüğünde ise, öyle kimselerle daha insanî hiçbir meseleyi ağız tadıyla konuşamazsınız.

Zira, öyleleri kardeşâne sohbetin, dostâne muhabbetin dahi katili olup çıkarlar. Konuşmaya devam ederseniz şayet, sizi paçanızdan tutup sürekli şekilde aşağılara doğru çekerler.

Böylelerinin sizi götüreceği yer, bir nevi “ölmüş kardeşinin eti”ni dişlemek manasındaki dedikodu, gıybet, yıkıcı tenkit, tarafirâne adâvet gayyâsıdır ki, el-iyâzubillah…

O gayyâ deresi ki, dünyadaki huzurunu kaçırdığı gibi, âhiretini de yakıp mahveder.

Aklı başında olan bir insan, elbette ki böylesi derekelere tevessül etmemesi, tenezzül göstermemesi lâzım.

Takdirkâr ifadeler kullanmakta cimri ve ketum davrananların hâlet-i ruhîsinden dışa yansıyan kasavetli tabloya baktığımızda, meselâ şu maddelerin bir listesini görebiliyor, yahut okuyabiliyoruz:

1. Haset ve kıskançlıkta ileri gidenlerin takdir hissi gitgide zevâle yüz tutuyor.

2. Gurur........

© Yeni Asya