Burada bir şair olsaydı ne yazardı? Bu görüntü neler hissettirirdi? Neler düşünür, neler kaleme alırdı? Alır mıydı hatta? Ne anlatırdı? Ya da neyi nasıl anlatırdı? Heyhat şair değilim. Şairce bakamıyorum. Şiirce okuyamıyorum hadiseleri.

Ama bir gün geliyor, annesinin eteğinden asılan çocuk gibi, bazı kelimeler, cümleler asılıyor eteğimden. Dünyanın gıll ü gışında boğulmuşken, kimseyi görmezken gözüm, kendi içimde kaybolurken, eteğimden çekiştiren o kelimeler çekiyor dikkatimi. Onlara bakınca yolumu buluyorum bazen. Hayatımı güzelleştiriyorum. Onlar hatırlatıyor hayatın anlamını. Eğilip yanaklarından öpüyorum kelimelerin. İyi ki varsınız diyorum. İyi ki varsınız...

Kelimelerin, cümlelerin, dilin öyle güzel bir etkileşimi var ki bizimle. Anlatabilmek, aktarabilmek, kelimelere dökebilmek öyle büyük bir nimet ki. “Su verir misin?” diyorsunuz ve karşı taraf sizi anlayıp su veriyor. Susuzluğunuzu........

© Yeni Asya