Barış Doster yazdı…

Emperyalizm; kapitalizmin en ileri aşaması olarak, büyük sermayenin taleplerinden, üretim, mülkiyet, bölüşüm ilişkilerinden bağımsız düşünülemez. Bu nedenle emperyalizme karşı mücadele; başta emekçi sınıflar, işçiler, köylüler, küçük ve orta ölçekli üreticiler, küçük esnaf ve tüccar, küçük–orta ölçekli sanayiciler, milli bağımsızlık yanlısı güçler olmak üzere, milletin en geniş kesimlerini birleştirmeyi ve bilinçlendirmeyi gerektirir. Çünkü bunların emperyalizme karşı verdiği mücadele, ülke içindeki büyük sermaye çevrelerine karşı verdikleri mücadeleyle bütünlük içerir.

Zira gücü ülke sınırlarını aşmış olan, ulus ötesi, ulus aşırı, çokuluslu, küresel karakter kazanmış olan sermaye; devletin, ülkesi içinde emeği baskılayarak, ücretleri düşük tutarak, sendikal hareketleri engelleyerek, özelleştirmelerle, vergiler, teşvikler, tahsisler yoluyla, yüksek gümrük duvarları koyup dışarıya karşı korumak suretiyle, sermayeyi kollamasını sağlar. Ülke dışında ise devletten, hammadde temininde, yeni pazarlara erişmede, ucuz emeğe ulaşmada, kendisine yol açmasını, kol kanat germesini, elinden tutmasını bekler. Bu ekonomik ve sınıfsal taleplerine uygun bir dış politika izlemesini ister.

Somut örnek vermek gerekirse, cumhurbaşkanının, başbakanın, dışişleri bakanının, ekonomi bakanının, ticaret bakanının, maliye bakanının iç ve dış gezilerinde uçağına hangi sermaye grupları, hangi patronlar, hangi şirketlerin tepe yöneticileri biniyorlar ise dış politika yapımında da onların sözü geçer. Ülkenin bayrak taşıyıcısı olan milli havayolu şirketi, onların istedikleri uçuş noktalarına uçar. Ticaret yaptıkları, yatırım yaptıkları ülkelere, şehirlere seferler düzenler.

Küresel düzlemde örnek verildiğinde akla öncelikle günümüzde ABD, geçmişte ise İngiltere ve Fransa gelirler. Örneğin, 55 Afrika ülkesinden 22’sinin resmi dili Fransızcadır. Fransa, Afrika’daki 14 ülkeden sömürge vergisi almakta, bu ülkelerin gelirlerinin büyük bölümü, yüzde 85’i, Fansa Merkez........

© Veryansın TV