İnsan garip bir canlı. Kafasını nereye çevirse, her şeyin kendi için var olduğunu düşünür. Güneş onun için doğar, hayvanlar onun için vardır, ağaçlar onun için oksijen üretir. Kendini evrenin merkezine koyar ve geri kalan her şeyi canı nasıl isterse öyle yorumlar, kirletir, tüketir.

İnsan, varoluşunun ilk dönemlerinde kendini doğanın bir parçası olarak görüp onunla uyum içinde yaşamaya çalışıyordu. Avlanıyordu ama ihtiyacı kadar. Topluyordu ama tükettiği kadar.

Yaklaşık 10.000 yıl önce insanlar toprağı işlemeyi, hayvanları evcilleştirmeyi öğrendi. Bu, bir anlamda insanın doğaya ilk müdahalesiydi. Artık toprağı kontrol edebiliyordu. Toplumlar büyüdükçe insan, sadece doğaya değil, birbirine de üstünlük kurmaya başladı. Tarımı yöneten, gücü elinde tutanlar öne çıktı.

İnsanoğlu, yeryüzünü yalnızca kendine ait bir mülk olarak görmeye başladığı anda tüm dengeler bozuldu. Gücü elinde tutanlar, doğayı ve insanı kendine ait, yönetilmesi gereken kaynaklar olarak görmeye başladı. Bu zihniyet, insanın doğayla olan ilişkisini bozdu. Artık doğa onunla eşit değil, yalnızca onun emrindeydi.

Doğaya ve hayvanlara bir şekilde hükmetmeyi başaran insan, kendini büyük bir sistemin parçası olarak görmeyi reddetti. Ölümü, yok oluşu, kendi önemsizliğini kabullenemedi. Tanrılar yarattı, peygamberler gönderdi, kıyametler........

© Sözcü