Bazen sadece yürüyoruz. Dağların sırtında, gökyüzüne en yakın patikalarda… Altımızda bir göl duruyor, durgun ama derin; üstümüzde bulutlar geçiyor, aceleci ama sessiz… Adımlarımızı izleyen bir rüzgâr var; hem rehberimiz, hem sırdaşımız gibi. Ve biz, elimizde bir kamera, sadece manzarayı değil, ruhumuzun uğultusunu da kaydediyoruz.
Fotoğrafın büyüsü burada başlıyor. Görünene değil, görünmeyene odaklanıyoruz. Bir çiçeğin gövdesindeki çatlak, bir çobanın gözündeki dalgınlık, bir taşın üstündeki yosun… Dışarının içeriyle konuştuğu o ince çizgide deklanşöre basıyoruz. Çünkü biliyoruz: Her kare, sadece bir görüntü değil; bir hatıra, bir duygu, bir fark ediştir.
Geçtiğimiz günlerde, yaklaşık 3000 rakımda bir yürüyüş yaptım. Drone’la çekim yaparken göl, dağ ve gökyüzü kusursuz bir uyumla kadraja girdi. Bir sanat eseri gibiydi; doğanın insan eli değmeden çizdiği bir tablo… Ancak o anın gerçek sihri, arkamı dönünce başladı. Yükseklik korkusu olan, zirvede ayakta bile duramayan bir arkadaşım emekleyerek geliyordu arkamdan. Korkusunu yenmek için adım adım, dizleriyle, nefesiyle, kalbiyle mücadele ediyordu.
İşte o an şunu fark ettim: Bazen biz yürüdüğümüzü sanırken, başkalarının cesaretine........

© Sonsöz