Bir insanın en derin yaralarından biri, görülmemektir.
Sadece gözle değil, kalple de fark edilmemek… Varlığının yankısını başkasında duyamamak.
Kalabalık bir sofrada sessiz kalmak gibi; sesin var ama duyan yok.
Fotoğraf da biraz böyledir aslında.
Kimi zaman deklanşöre basarsın ama o an, senin içindekini değil, başkasının görmek istediğini anlatır.
Oysa bir fotoğrafın en güçlü yanı, görünmeyeni gösterebilmesidir.
Bazen bir yüzü çekersin; ama asıl mesele o yüzdeki sessizliktir.
Bir çocuğun gözlerine odaklanırsın, orada sadece ışık değil, fark edilme arzusu vardır.
Bir annenin ellerini çekersin, ellerin çatlakları arasına sıkışmış görülme isteğini fark edersin.
Çünkü insan, görülmediği yerde yavaşça silinir.
Görülmeme hissi, modern çağın en yaygın yorgunluğu.
Sürekli paylaşan ama içten içe hiç fark edilmediğini hisseden milyonlarca insan…
Sosyal medyada beğeniler artar ama anlam azalır.
Fotoğraf bir iletişim dili olmaktan çıkar, bir onay aracı haline gelir.
Oysa fotoğraf, bir insanın “Ben buradayım” deme........

© Sonsöz