Bediüzzaman Lemaât eserine giriş yaparken “İfade-i Meram” başlığı altında şunları ifade eder:

Ey kâri! Peşinen bunu itiraf ederim ki, san’at-ı hat ve nazımda isti­da­dımdan çok müştekiyim. Hattâ şimdi ismimi de düzgün yazamıyorum. Nazım, vezin ise ömrümde bir fıkra yapamamıştım. Birdenbire zihnime nazma musırrane bir arzu geldi. Sahabelerin gazevatına dair Kürdçe قَوْلِ نَوَالاَسِيسَبَانْ namında bir destan vardı. Onun ilahî tarzındaki tabiî naz­mına ruhum hoşlanıyordu. Ben de kendime mahsus onun tarz-ı naz­mını ihtiyar ettim. Nazma benzer bir nesir yazdım. Fakat vezin için kat’iyyen tekellüf yapmadım. İsteyen adam nazmı hatıra getirmeden zahmetsiz nesren okuyabilir. Hem nesren olarak bakmalı, tâ mânâ anla­şılsın. Her kıt’ada ittisal-i mânâ vardır. Kafiyede tevakkuf edilmesin. Külâh püskülsüz olur, vezin de kafiyesiz olur, nazım da kaidesiz olur. Zannımca lafz ve nazım, san’atça cazibedar olsa, nazarı kendiyle meşgul eder. Nazarı mânâdan çevirmemek için perişan olması daha iyidir.

Şu eserimde üstadım, Kur’ândır. Kitabım, hayattır. Muhatabım, yine benim. Sen ise ey kâri, müstemi’sin. Müstemi’in tenkide hakkı yoktur; beğendiğini alır, beğenmediğine ilişmez. Şu eserim, bu mübarek Rama­zanın feyzi[1] olduğundan, ümid ederim ki inşâallah din kardeşimin kal­bine tesir eder de lisanı bana bir dua-i mağfiret bahşeder veya bir Fa­tiha okur.

Kavli Nevâla Sîsebân

Eser, zühd ve takvasıyla meşhur Şeyh Halid Zibarî tarafından yazılmıştır. Cenknâme türündeki eser, Yemen’de Sîsebân vadisinde sahabeyle gayr-i müslimler arasında yaşanan çatışmaları konu edinir. Sahabenin buradaki kahramanlıklarından bahseden dört yüz beyitlik uzun bir kasidedir. Yunus Emre’nin........

© Risale Haber