İnsan bazen garip haller yaşar. Zamanla dünyaya da, kendine de yabancılaşır. Gözünden, kulağından, elinden, ayağından, dilinden, kalbinden, kendinden uzaklaşır.

Farkına varmadan dostuna düşman, düşmanına dost olur. Dostun görülmemesi gereken kusurunu görür de düşmanın yüzlerce kusurunu görmez. Dostun kendisini güzelliğe sevk edecek sözünü kem beller de, düşmanın kin kokan sözlerini hoş görür. Bir öfke sarmalında dostuna ağzına geleni söyler de düşmanın alev alev hile, hurda, haksızlık kokan hallerine ses çıkarmaz. Tutmaması gereken elleri tutar da tutması gerekenleri bırakır. Gerçeğin yanında olmak için yola çıkmaz ama düşmanın tuzaklarına koşa koşa gider.

Bir gün öyle bir noktaya gelir ki dönüp baktığında kendine, ‘Bu ben miyim?’ der. “Bu aşksız kalp, bu........

© Risale Haber