M. Burak Tunay

Anadolu’nun yemyeşil dağlarının eteğinde kurulmuş küçük bir köyde Ahmet adında bir çocuk yaşardı. Ahmet’in adı, köyde hemen herkesin dilindeydi. Ahmet aşağı, Ahmet yukarı, Ahmet geldi, Ahmet gitti. Aslında zekâsıyla öğretmenlerini gururlandıran bir çocuktu ama aynı zamanda yaramazlıklarıyla da gerek arkadaşlarını gerek öğretmenlerini canından bezdirirdi. Canı sıkıldığında yaptığı şakalar bazen kalp kırar, taş atıp korkuttuğu küçük hayvanlar ise köydeki herkesin tepkisini çekerdi. Ancak Ahmet, yaptıklarının kötü olduğunu ve durumun ciddiyetini henüz kavrayamıyordu.

Bir gün, can sıkıntısıyla köyün kenarındaki ormana doğru yürümeye karar verdi. Ormanda dolaşırken sık sık köydekilerin hikâyelerini anlattığı yaşlı ve bilge bir adama rastladı. Onu görenler, bazen Hızır Aleyhisselam’a benzetir, onun gibi yol gösteren bir kimse olduğuna inanırlardı. Bilge kişi, Ahmet’i görünce gülümsedi ve sordu:

“Evlat, burada ne yapıyorsun?”

Ahmet:
“Canım sıkılıyor amca. Biraz eğlenmek için dolaşıyorum.”

Bu sırada yerde bir taş gördü ve alıp fırlatmaya niyetlendi. Fakat taş daha elindeyken, bilge adam hafifçe elini kaldırarak........

© Risale Haber