Doğduğum, büyüdüğüm gariban şehir, Cumhuriyet Türkiye'sinin en fakir illerinden biri. Adıyaman’ım gününden beri büyük bir köy gibi idi. İl olması bir şeyi değiştirmedi ki. Bir kaç zaruri mülki idare binaları ve yeni kurulan okullar hariç. Hâlâ 50 senenin üzerinde olan yaşlı kerpiç ve kargir evlerde insanlar yaşamlarını devam ettiriyorlar. Şehir mi köy mü belli değil.

Depremden sonra çok bakımsız olduğu ortaya çıktı. Siz bakmayın şehrin kıyıda köşede büyülü, mantar gibi türeyen, depremde bir anda yıkılıveren, ağır hasar alan rezidanslarına, sitelerine. Bunlar son yıllarda yapılan donatılar. Birçok ailenin yaşadığı, eski mahallelerden; Mara, Alitaşı, Varlık, Bahçelievler, Musalla, Sıratut, Yenipınar, Harhar, Kayalık, Hocaömer, Kapcamii, Eskisaray’da birçok çürük yapılar insanları idare edecek şekilde kullanılıyordu. Şehirde 1954 evvelinden kalma, il olmadan önceki yapılar duruyordu. Yokluk tabii zor, insanlar ne etsin, ne yapsın, sanayi yok, para yok, iş yok, güç yok neticede gelir az, mecburen eski yapılarda hayatlarını idame........

© Risale Haber