Çünkü 1993’ün 24 Ocak günü, “Kalpaksız Kuvayı Milliyeci” Uğur Mumcu’nun ölümünü hatırlatır.

Aydın olmak zordur bu ülkede. Cezaevini göze alacaksın. Mahkeme salonlarını göze alacaksın. Kurşunu göze alacaksın. Ölümü göze alacaksın bu ülkede.

Yani zordur bu ülkede aydın olmak.

Çünkü aydın olmak yalakalık değildir. Aydın olmak dalkavukluk değildir. Kafasını ve kalemini kiraya vermek değildir aydın olmak.

Her nedense bu ülkede, silahı olandan değil ama kalemi olandan korkulmuştu.

-Muammer Aksoy'dan, Bahriye Üçok'tan, Ahmet Taner Kışlalı'dan korkulmuştu.

-Abdi İpekçi'den, Çetin Emeç'ten, Necip Hablemitoğlu'ndan korkulmuştu.

-Ve daha nicelerinden.

En korkulan kalem ise Uğur Mumcu olmuştu.

Kalemi kılıçtan keskindi Mumcu'nun. Yazdıkları köşesine sığmamıştı. Tehditler almıştı ama geri adım atmamış, kalemini satmamıştı.

Ve o, 25'i aşkın kitabıyla ve de binleri aşan köşe yazısıyla iktidar sahiplerini sarsmış, adeta kimyasını bozmuştu.

Çünkü o gericiliğin, tutuculuğun, vurgunculuğun, sömürünün, yolsuzluğun ve cinayetlerin üstüne gitmişti.

Çünkü o ülkemizde ve bölgemizde gezen terörün sadece Türkiye'ye........

© Önce Vatan