Maria Giuseppina Onesti ve arkadaşları kemoterapide ekstravazasyon ve yönetimi isimli makalelerinde bu ilaçları 3 grupta incelemiştir. Vezikant ve iritan olarak sınıflandırılırlar. “Vezikantlar” ciltte kabarmaya, dökülmeye, perivasal dokuda yaygın hasara ve doku nekrozuna neden olma potansiyeline sahiptir (1, 2).

Vezikantlar 2 kategoriye ayrılabilir: DNA'ya (genetik materyale) bağlanan ve DNA'ya bağlanmayan. DNA bağlayıcı ajanlar ani doku hasarından sorumludur ve dokularda kalarak ilerleyici doku hasarı daha uzun süreli bir seyir oluşturur (2, 3). Ekstravazasyon durumunda sağlıklı doku hücrelerindeki DNA'ya bağlanarak hücre ölümüne neden olurlar. Ölü hücreler ilacı dokuya geri salgılar ve komşu sağlıklı hücrelere de geçer. Hücre dışı maddelerin bu hücresel alım süreci, devam eden bir doku hasarı döngüsü oluşturur, ilaç dokuda uzun süre tutulur ve bu da hasarın artmasına neden olur. DNA'ya bağlanmayan vezikantlar ani doku hasarına neden olur, ancak DNA'ya bağlanıp bağlanmadıkları için bu ilaçlar dokudan temizlenir (2). Nonvezikantlarda damar dışına sızdıklarında nadir görülen akut reaksiyon sonucu lokalize doku........

© Önce Vatan