Elbette icattan söz ederken kastım fiziki bir icat değil; daha çok duygusal bir icat. Tabii insan söz konusu olduğunda, “icat” sözcüğü pek şık durmuyor. Ama konunun önemini vurgulamak için bu sözcüğü kullanmaktan kaçınmadım. İnsanı “icat” sözcüğüyle aynı cümlede kullanmak belki onu nesneleştirmek oluyor ama zaten herkes bir diğerinin duygusunun nesnesi olmuyor mu? Hatta tanrı katında bile bir nesneyiz, gerisini siz düşünün artık.

En basitinden, giyim tarzımızla, konuşmalarımızla, davranışlarımızla başkalarının bizi kendi algılarına göre icat etmelerini sağlarız. Bizi olmadığımız karakterlere sokarlar. İnsanların kendilerine göre “icat” ettikleri karakterleri sevme hakları olduğu gibi, sevmeme hakları da vardır. Ama asıl olan insanın kendi kendini icadıdır. Mutluluk icadının sevme, sevilme hakkıyla yakından ilişkisi bir sır değildir. Peki, bu hakkın ne kadarı kullanılırsa mutlu olunur… Ölçüsüzce mi?

Şimdi ayrıntıya ve özele girmeden “icat” işine daha genel ve bütüncül bakarsak ne diyebiliriz; ne türden cümleler kurarız?

Hepimiz güneşin gerçekliğinde sınanan bir ömre sahibiz. Doğması başka, batması başkadır o büyük mucidin. Onun o sabah yeryüzünü kucaklayışının bizde bıraktığı garip sevinç… O bizi bağrına basıştaki ılık ipekten tatlı dokunuş. Arkamızda uçsuz bucaksız dekor gibi durup, tüm kaynaklarımızı seferber etmemizi isteyen… Güneşin altında söylenmemiş söz yoktur denir. Olabilir. Ama icat olunamayan çok şey vardır. Çünkü diğer canlılardan faklı olarak, yaşamakla yetinemeyiz; tanık oluruz, yaratırız. Bedenimizle yaşarken, yüreğimizle tanık olur; aklımızla yaratırız. İşte sanatın kaynağı tam da burasıdır ama bir şartla. Özgürlük… Özgürlük olmadan insan, o kendine yüklediği “iyi”yi “icat” etme ya da iyi olma hakkını kötüye kullanacaktır. Kendine iyice doymuş tek varlık olarak güneş, gelecek olan icatların tüm umudunu bağrında taşır.

Güneşten........

© Nokta Haber Yorum