Evet, bir yerde kimlikten söz ediliyorsa, aslında ve aynı zamanda bir “yara”dan söz ediliyor demektir. Yarayı iyileştirmek, daha sonra da yaranın geleceğini güvenceye almak kimlikleşmenin hareket noktasıdır. Bu anlamda “meşru” bir eğilim olarak ortaya çıkan kimlikleşmenin daha sonra nerede duracağı -siyasetin elinde- nasıl denetleneceği bilinmeyen bir olgu… Böylece, neredeyse bir suç aleti olarak kendini göstermesi sadece bir an meselesi oluyor. Bugüne kadar yaşanan savaşların hemen tümünün kimlik temelli olduğu anlaşılamayacak bir şey değil. Artık bu noktadan sonra savaşın kimlikler arasında mı, kimlikler içinde mi olduğunun bir önemi kalmıyor. Hal böyle olunca “yara”nın derinliğinin ve yakıcılığının anlamı daha bir önem kazanıyor.

Nasıl önem kazanmasın; insan kimliği, diğer kimliklerin içinde eritiliyor. Daha sonra bunun önüne geçmek için “İnsan Hakları” icat ediliyor ama bir türlü “Kimlik Hakları”nın üzerinde bir değer kazanamıyor. Bugün sadece hoş bir sedadır “İnsan Hakları”.

Aslına bakılırsa “kimlik” ile kimliğin kavranış biçimi arasında öylesine derin çelişkiler vardır ki… Bir kişiye, bir olguya kimlik vermek aynı zamanda onu özgünleştirmek, tekleştirmek, benzemez kılmaktır. Bu nedenle “kimliğim beni başka hiç kimseye benzemez yapan şeydir.” Mesela kişinin asıl kimliği parmak izidir. Beni başka milletlerden/insanlardan ayırmaya, yeni/yapay kanıtlar üretmeye ihtiyaç var mıdır? Her bireyin yerinin doldurulmaz oluşunu sağlayan budur.

İnsanlar sayılamayacak miktarda kimliğe bölünebilir bunlardan bir kaçını söylersek: ülkeler, dinler, ideolojiler, spor kulüpleri ve daha pek çok aidiyetler. İnsanlar bunlar üzerinden kimlik edinirler, yine bunlar üzerinden hayatlarını anlamlı kılmaya çalışırlar. Açıkça söyleyelim, bu kimliklerin tümü yapaydır; olmasa da olurlar. Olmazsa olmaz değildirler. Son tahlilde hepsi bir şekilde iktidar aparatı olarak işlev........

© Nokta Haber Yorum