Yuri Gagarin’in uzay yolculuğunu, Moskova 12 Nisan 1961’de böyle duyurmuştu:

“Moskova konuşuyor, Sovyetler Birliğindeki bütün radyolar yayında. Dünyadan Uzaya ilk kez insanlı uzay aracını başarıyla gönderildiğini bildirmekten mutluluk duyuyoruz”

Bundan yaklaşık 63 sene sonra mutlu olma sırası bizdeydi. TÜBİTAK, şöyle duyurdu:

“Türk Astronot ve Bilim Misyonu Projesi kapsamında ilk Türk astronotu Alper Gezeravcı’nın içinde bulunduğu Falcon 9 roketi Florida’daki Kennedy Uzay Merkezinden başarıyla fırlatıldı. Tüm Türkiye’nin izlediği fırlatma anı meydanlarda coşkuyla kutlandı, sosyal medyada en çok konuşulan konu buydu. “Gurur Duy Türkiye” hashtagi gece boyu tt oldu.”

Gurur duyulmaz mı? Duyulur tabii. Bu gururu iyi tanırım. Ne zaman trene binip, İstanbul’dan Ankara’ya gitsem… aynı gururu duyarım. Biletimi alır, istasyonun gider, yolculuğumu tamamlar ve varış istasyonunda yani Ankara Garında, Ankara’ya kenetlenirim.

Benim bilet alıp trenle Ankara’ya gidişim ile; bizim bilet alıp Florida’daki Uzay Merkezinden, uzay istasyonuna gidişimiz arasındaki nitelik olarak bir fark yok. Fark sadece nicelikte.

Ne bir lokomotifim var ne bir vagonum var… Ne rayları döşemişim ne de tüneller viyadükler yapmışım… Ama o bileti alıp, istasyonundan trene binmekle birlikte, ulaşım yarışında öne geçmiş gibi olurum. O rayları ben döşemişim tünelleri viyadükleri ben yapmışım gibi hissederim. Bu yüzden her seferinde uzaya çıkmışım gibi gurur duyarım.

Benim Ankara biletim 430 TL yani 14,3 dolar, Uzaya biletin fiyatı 55 milyon dolar. Yani benim biletimden 3,8 milyon kere daha pahalı.

Haksızlık yapmayalım… 55 Milyon doların içinde dönüş bileti de var. 14 günlük yemek ve konaklama masrafları da var. Benim konaklama ve yemek masraflarını da eklersek, yine de uzay seyahati benimkinden 110 bin kere daha pahalı olur. Ama dediğim gibi… bu tamamen nicelik farkı. Gurur, işin nitelik boyutunda.

Ben İstanbul’dan hareket ettiğimde arkamdan “Vuhh gitti adam!” diye heyecan gösteren bir bakan........

© Muhalif