Müşrikler “Vaad ne zaman gerçekleşecek” derken aslında kibrin ve gururun beslediği alaylı bir dil kullanıyorlardı. Peygamberlerin yabancısı oldukları bir dil değildi bu. Çünkü her gönderilen elçiyle o devrin inkârcıları önce alay yoluyla mücâdeleye başlamışlar ve sonra dozu gittikçe artan düşmanlıklarıyla onların varlıklarını ortadan kaldırmaya kadar gitmişlerdir.

Kur’ân, müşrik karakterin bu değişmez özelliğini şöyle anlatır: “Ah! Yazık şu insânlar[ın çoğun]a! Kendilerine hangi elçi geldiyse onu alaya aldılar!”[1] Ama alay edenler için en trajik son alay ettikleri gerçekle karşı karşıya geldikleri andır. Kim neyle alay etmişse o şeyin başına gelmesi Allāh’ın değişmez ilkelerinden/sünnetinden birisidir. Bu nedenle Allāh, kendisiyle alay edenler hakkında Hz. Peygamber’e şöyle söylemiştir: “Gerçekte, senden önce [de] peygamberler alaya alındılar; ama onları küçümseyip alay edenler, [sonunda] alay ettikleri şey tarafından kuşatılıp mahvedildiler.”[2]

İşte Mülk/27. âyeti de sözünü ettiğimiz bu gerçeğin bir ifâdesidir: “Ama sonunda, bu [gerçekleşme]nin yakın olduğunu gördükleri zaman, hakîkati inkâr edenlerin yüzleri acı ile buruşacak ve onlara: ‘İşte [o kadar küçümseyerek] çağırıp durduğunuz şey budur!’ denilecek.”[3] Anlaşılıyor ki, kıyâmeti inkâr edenler ya da âhiretteki azabı inkâr edenler onu yakından gördüklerinde veya Allāh’ın tehdidinin gerçekleştiğine şâhit olduklarında yüzlerinin rengi değişecek, kararacak, asılacak, çirkinleşecek, pişmanlığın getirdiği üzüntü ve çaresizlik yüzlerinden okunacaktır. Bir anlamda iç âlemlerindeki psikolojik duyguları dışlarına yansıyacaktır. Âyetin son ifâdesinden anlaşılıyor ki bununla da kalmayarak müşriklere düştükleri bu acıklı/hor/hakir/zillet durum hatırlatılacak ve zamanında küçümseyerek, olmasına ihtimal vermeyerek dalga geçtiğiniz azab budur, denilecektir.

Kibir/gurur öyle bir duygudur ki insân doğruyu duysa hatta gerçeği görse bile onu........

© Mir'at Haber