Bahar renkli yüzünü bahçelerde, parklarda, evlerin balkonlarındaki saksılarda iyiden iyiye göstermeye başladı. Kışın insanı içe kapatan havası dağıldı. Çiçeklenen ağaçlar, kuş sesleri serin hava yenilenmenin habercileri olarak kendilerini gösteriyor. Güzel havayı yakalayanlar soluğu mesire yerlerinde ya da tabiatın koynunda almaya başladılar. Yeryüzünde oluşan yeşil örtü ile gök yüzünün maviliği muazzam bir rahatlama hissi veriyor insana.

Bahar bütün ihtişamı ile geldi anlayacağınız. Sizi bilmem ama kendim, bu muhteşemliğe son birkaç yıldır fazla sevinemiyorum ve pek fazla bir haz alamıyorum ondan. Aslında öteden beri hazanı daha yakın buluyorum kendime. Oysa ilkyaz; neşenin yenilenmenin mevsimidir. Dirilişin, özellikle ölümden sonra dirilişin sembolüdür. Nitekim Zuhruf suresi 11. ayette ‘’Gökten suyu belli bir ölçüye göre indiren de O’dur. Biz onunla ölü bir beldeye yeniden hayat veririz. İşte siz de bitkilerin her bahar yeniden dirilmesi gibi diriltilip kabirlerden çıkarılacaksınız.’’ denilmektedir. Bizler de bu mucizevi döngüye yaşarken tanıklık ediyoruz ancak nedense ölümü ve sonrasını düşünmeyi pek beceremiyoruz.

Yukarıda ifade ettiğim gibi özellikle son birkaç yıldır baharın bende uyandırdığı bir coşku yok. Çünkü kardeşlerim; gönül coğrafyamda bir yok ediliş, bir soykırım ile karşı karşıya kalırlarken benim bahar coşkusu yaşamam, değerlerimle çelişmeme sebep olur, diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Beldeler kan gölüne dönüşürken gelincik tarlalarında dolaşmak acı verir. Acaba bu öğün boğazımdan bir lokma yiyecek geçecek mi, acaba bugün kimlerin ölüm........

© Mir'at Haber