6 Şubat depreminin hemen ertesinden iki sahne:

Enkazın ortasında bir oyun parkı… Arkasındaki enkaza rağmen parktaki salıncakta gökyüzüne bakarak sallanan bir çocuk…

Depremden kurtulmuş birkaç çocuk… Kendilerine yardıma gelen arama kurtarma ekibine kelime-i tevhit getirtmeye çalışıyorlar. Ve kulaklarımızda bir ses: “Bu milletin külüne üflesen altından iman çıkar.”

Bu iki sahnenin her şey bitti dediğimiz anda bize umut verdiğini düşünüyorum. Çocuklar yine ne yapıp edip ellerimizden tutmuşlardı.

Deprem bölgesine gittiğimde kendimi savaşın ortasında hissetmiştim. Öyle bir yıkım vardı.

Bugün deprem bölgesinde gördüklerimizden çok çok daha kötüleri Gazze’den geliyor.

Amacım deprem ve savaşı kıyaslamak değil. Fakat her ikisi de biz yetişkinler yüzünden cereyan ediyor. Eğer ahlâklı bir toplum olabilseydik, malzemeden çalınırken, hukuksuz işler yapılırken itiraz etseydik 6 Şubat’ta böyle bir acı yaşamazdık. Bugün yaşanan savaşın sorumlusu da İsrail değil biziz. Yöneticilerimizin yapmış oldukları yanlışlarda susmak yerine hesap sorabilseydik bugün hiçbir İslam ülkesinin yöneticisi İsrail ile iş birliği yapamaz, dahası İsrail’e gereken cevabı vereceği için bugün İsrail diye bir virüsten........

© Milli Gazete