İnsan, görmediği şeyi idrak edemiyor.

6 Şubat’ı yaşamayan insanların depremden etkilenmesinin nedeni görmekti. İlk günler tüm ekranlarda depremi izledik ve etkilendik. Bu, bizi harekete geçirmişti. Zaman geçtikçe ekranlarda deprem bölgesine dair haberler göremez olduk.

Görmedik ve bittiğini sandık. Çünkü idrak etmek için görmeye muhtaçtık. Gözün görmediği gönülden de ırak olurmuş ya…

Büyük felaketler ibret almak ve kendimizi düzeltmek için büyük fırsatlardır.

6 Şubat, barındırdığı pek çok acı ile birlikte böyle bir imtihandı. Hem bizzat depremi yaşayanlar hem de seyirci olanlar için.

Depremin üzerinden dört ay geçtikten sonra Hatay’a gittiğimde her şeyin ilk günkü gibi olduğunu görünce bu imtihanda sınıfta kaldık demiştim. Hâlbuki Hatay’a gittiğimizi duyan herkes bu kadar ay sonra neden deprem bölgesine gittiğimizi anlayamamıştı. Çünkü deprem gündemden düşmüş, bizler sıradan hayatlarımıza geri dönmüştük. O halde artık deprem bölgesinde de her şey yolunda olmalıydı.

Gerçekler ise öyle değildi. İnsanlar hâlâ konteyner ve çadırlarda yaşıyorlar, temizlik ve gıda gibi temel ihtiyaçlar hâlâ listenin başında geliyordu. Depremin üzerinden bir yıl geçse de bölgede çok fazla bir şey değişmedi. İnsanlar hâlâ konteyner ve çadırda yaşamaya devam ediyorlar…

Bugün sene-i........

© Milli Gazete