İnsan eşref-i mahlûk olarak yaratılmış bir varlıktır. Bunun için onun dirisi de, ölüsü de değerlidir. Resûlullah (S.A.V.) - inancı ne olursa olsun - insanın bu kerametinin, kıymetinin korunmasına son derece hassasiyet göstermiştir. Sahabilerine kâfir bile olsalar anne babalarına iyi bakmalarını, akraba ve komşu haklarını gözetmelerini öğütlemiştir.

Hicret ile birlikte İslam Medine-i Münevvere’de devlet olunca bütün Müslümanların mal ve can güvenliklerini kendi üzerine almış ve tek bir Müslümanın kanının dahi heder edilmesine asla tahammül göstermemiştir.

Nitekim Medine Yahudileriyle ilk savaş bir Müslümanın, Yahudi bir kuyumcuda hakarete uğrayan bir sahabi hanımı müdafaa ederken Yahudiler tarafından haksız yere öldürülmesi üzerine Resûlullah (S.A.V.) bu Müslümanın kanını dava etmek için Beni Kaynuka Yahudilerine savaş açmış ve bu kavmin tamamının arazilerine el koyarak Medine’den sürmüştür.

Müslümanların kazandığı ilk büyük stratejik toprak parçası olan Hayber’in fethi günü Cafer bin Ebi Talib Habeşistan’dan dönmüştü. Resûlullah (S.A.V.) onu görünce kucaklamış, alnından öpmüş ve sonra da şöyle buyurmuştur: “Bilemiyorum, bugün Cafer’in gelişi sebebiyle mi, yoksa Hayber’in fethi sebebiyle mi daha çok sevineyim.” Yani onun gözünde uzaklardan gelen bir Müslümana kavuşmak bir vilayet fethetmek kadar değerli idi.

İşte başka bir sahne: Müşrik Kureyş kabilesi; kendi müttefiki olan Benî Bekir’e at, silah ve adamlarla yardım ederek Medine İslam Devleti ile ittifak kurmuş olan Müslüman Huzaa kabilesi mensuplarından yirmi küsur kişiyi öldürmüşlerdi. Bu olay üzerine Huzaa kabilesinin başkanı Amr bin Salim’in başkanlığında kırk kişilik bir heyet Resûlullah’ın (S.A.V.) yanına gelip olayı anlattılar. Resûlullah (S.A.V.), insanlar arasında otururken Amr İbni Salim ayağa kalktı ve........

© Milli Gazete