Efendimiz (s.a.v) iman eden herkes için en büyük kıymeti haiz, en fazla sevgiye muhatap kimse olduğu gibi sorgulanmaz rehberliğiyle fert ve toplum hayatının eksenini teşkil eden yegane örnek şahsiyettir. Diğer rehberlikler, önderlikler, O’na (s.a.v) uyduğu nispette meşruiyet kazanır. Zira O, bizi yaratan ve rızıklandıran Allah Teala’nın elçisidir. Yerin semayla olan irtibatı O’nun yoluyla, örnekliğiyle sağlanmıştır. O’ndan (s.a.v) ayrılan, farklı yollara sapan kendine yazık eder ve ne türlü gerekçe getirirse getirsin âyet-i kerîmede haklarında ‘’ Onlar, iyi yaptıklarını sandıkları halde, dünya hayatında çabaları boşa giden kimselerdir.’’[1] buyrulan sınıfa dahil olur. Bir diğer nokta da O’nunla (s.a.v) kuracağımız kalbi bağlantının, O’na (s.a.v) duyacağımız sevginin dini bir vecibe olduğu hakikatidir. Nitekim bir hadîs-i şerîflerinde şöyle buyurmuşlardır: ‘’Sizden biriniz beni annesinden-babasından, çoluk-çocuğundan ve bütün insanlardan daha çok sevmedikçe iman etmiş olamaz.’’[2]

Her zaman ve zeminde Efendimiz’e (s.a.v) duyduğumuz sevgiyi dillendirmemiz güzeldir, müstehaptır. Ama bunun fiiliyata aksetmesi, somut bir yaşam tarzına bürünmesi ziyadesiyle önem ifade etmektedir. Şöyle ki her şeyin bir delili vardır, Efendimiz’e (s.a.v) duyulan sevginin delili de O’nun (s.a.v) haline bürünmek, yolunda her şeyi feda etmektir. İşte sahâbe-i kirâmın........

© Milli Gazete