Vahamet, teknoloji ile birleşince atom bombası oluyor adı, katliamlar, soykırımlar, entegre edilmiş ruhlar, nükleer tehditler, köleleştirilmiş beyinler, yaşayan kalpsizler mezarlığı…

Durum çok vahim, lakin gönüllü esirleriyiz bu devrin. Kelepçe niyetine taşıyoruz telefonları. Bileklerimiz değil, zihnimiz kelepçeli. Sorsan herkes hür… Özgürlük sloganları havadan paraşütsüz çakılıyor yere. Yerle yeksan gerçeklik, sanallık olarak kol geziyor her yerde.

Bilgi seli sokaklar, akıl damlıyor paçalardan. Kalp camdan fanusun içinde koruma altında. Eskimesin diye dokunmuyor hiç kimse. Şimdi sızlaya sızlaya izliyor bütün olanları. Kalp sızısıyla düş kaybından ölüyor insanlık. Sosyal medya mezarlığına gömüyorlar, mezar taşında binlerce “like”.

Obez bir nesil büyütüyor göğsünde sütü kesilen anneler. Aç kalmasın diye akıllı telefonlarla besliyorlar. Sütü kesilince devam sütü yetişiyor aç midelerin imdadına. Sonrası mamalarla, masallarla uyutulan nesiller. Gazını almak babalara kalıyor. Sırtını sıvazlayarak büyütülen çocuklara “gak” deyince ekmek, “guk” deyince su veriliyor. Bozuk psikolojileri psikolog tamirhanelerinde onarılıyor. Hepsi zeki ama çalışmıyor hiçbiri.

“Ağaç yaşken eğilir!” diye diye şimdi bütün dalları kırık ağaçların. Eğitimi de birleştirdik robotik kodlamayla. Kıtalar aşmak ne ki gezegenler dolaşıyoruz hülyalarda. Sanal gerçeklik gözlükleri ile izliyoruz akıllı tahtaları. Tebeşir tarihin çöplüğünde, öğretmenlerin hepsi şimdi çocuk bakıcısı… Uzaktan eğitim pandeminin mirası… Ödev kontrolleri yemek yapan annelere kaldı. Gözlük vücuttan bir........

© Milat