Öyle bir kanat çırpacaktım ki

Gökler umut yüklenecek

Yağmurlar sabır...

Ezilirken yer ‘’Görmek acıyı kanatsın! Alıştırmasın’’

Gazze’nin acısıyla kıvranırken yüreklerimiz, sessizliğe ram olmuş dünyanın, alıştığı ahvale kırgınlıktır, kızgınlıktır, çığlıktır bu satırlar…

YAŞAMAK Kİ; NAHİFCE BİR PARMAK İZİ BIRAKIP ÇEKİLMEKTİ

DELMEDEN DÜNYAYI!

Denge bozulduğu anda da imtihan gereği! Kolları sıvayıp en küçük adımı bile önemseyerek yola koyulmalıydı insan.

Boynumuza dolaşmış prangalar var

Rüzgârımız açacaktır tel tel dolaşıkları

Tutuşan Filistin! Tutuşan yüreğim …

Tutuşan yüreğimize çare; el ele tutuşmak, bir duvarın tuğlaları gibi olmak değil miydi? Tutuştukça bir olan, bin olan...Eller sadece tutmaz, kavramaz, eller de kanatlanır, kanatanları kanatmak için. Tiyatral gösterilerden,’’ biz de bir şeyler dedik’’ demeçlerinden, kınamalarından uzak kenetli olmalı değil miydik? Cennete susayan bir avuç Müslümanın bizlere şahitlik etmesi ahirette; bir onur değil miydi?

Yavrucaklar ölürken, yağmalanırken coğrafyalar, kadınların iffetine dokunulurken ellerin ayakların, zihinlerin, kalplerin görevi kat kat artmıyor muydu? Zihnimdeki bu soruları bireysele indirgediğimde Bursa’da, Gazze için........

© Milat