Üç dostu varmış insanın; Biri, gece gündüz ondan hiç ayrılmayan, yedikleri içtikleri ayrı gitmeyen, onu hiç yalnız bırakmayan en yakın dostu… İkincisi, ilk dostu kadar olmasa da onunla da çoğu zaman birlikte geçirirlermiş zamanı. Üçüncü dosta gelince onunla canı isterse görüşür, canı istemezse görüşmezmiş insanoğlu, üçüncü dost çok vefalı olmasına rağmen hep diğer dostları ona tercih edermiş.

Sonra bir gün insanoğlunun başına görünürde felaket gibi görünen bir olay gelmiş. Acilen zor bir yolculuğa çıkması gerekmiş ve bu yolculuğun dönüşü de yokmuş. Hemen koşmuş ilk dosta, yardım dilemiş ve bu zor yolculukta ona yol arkadaşı olmasını, gittiği yerlerde de ona dostluk etmesini istemiş; “Seninle yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmez, sen benim en değer verdiğim dostumsun” demiş, aman dilemiş ama, ne çare insanoğlunu ilk terk eden dost, o çok değer verdiği ilk dostu olmuş.

İlk dostu tarafından terk edilen insanoğlu geç fark ettiği gerçeğin ardından ikinci dosta koşmuş, ikinci dost ise ilk dost kadar vefasız değilmiş ama o da sadece insanoğlunun derdini dinlemiş, ona yardım dileklerinde bulunmuş ve onu ancak yolculuğun başlangıcına kadar uğurlamış, biraz da üzülür gibi yapmış sonra da arkasını dönüp gitmiş.

İki dost tarafından da terk edilen insanoğlu yolculuğuna yapayalnız çıkmak zorunda kalmış, yorucu ve sancılı bir yolculuğun ardından kendisini bir süre konaklaması için........

© Maraş Gündem