“Allah Âdemi kendi suretinde yarattı” der bir hadiste Efendimiz. Kur’an ise “en güzel şekilde” yaratıldığını söyler insanın.

Hasılı insan, özü itibariyle güzeldir.

Yüzüne sürdüğü yeryüzünün yalanlarını kaldırsanız eğer, bir “ilahi nefes” görürsünüz insanın aslında. “Ben kendi ruhumdan üfledim” ayetinin tecellisidir insanın özü.

İnsanın içindeki bu özdür onu kıymetli kılan hazine.

İnsanın izini sürmesi, kendi içine düşmesi, düşünmesi ve düşünü görmesi gereken işte bu öz.

Onu halife kılan ve yeryüzünü kendine amade eyleyen ilâhî nefes.

Ancak gözlerini kapattığında görebileceği ve duyabileceği bir nefes. Derlenip toparlanıp kendine geldiğinde hissedebileceği bir derinlik ve yücelik.

Rüzgâr gibi…

Ama gel gör ki insan, savrulan yaprakları seyretmekten ve seyrederken de gözüne kaçan toz taneleriyle uğraşmaktan bir türlü gözlerini kapatıp “Hûûû” diyen rüzgârı dinlemeyi ve anlamayı beceremiyor bir türlü. Görüntünün ve gürültünün işgali altında…

Kendi içine düşmeyi bilemiyor.

Bir kapatabilse insan gözlerini ve bir görebilse özündeki “kendi ruhumdan üfledim” ilahi sözünün tecellisini; bütün insanlarda da bulunduğunu anlayacak önce, sonra bütün varlıklarda da var olduğunu bilecek.

Ve eğer anlayabilse bunları, ardından kapalı gözleriyle görebilecek.

Yusuf’un kokusu geliyor diyen Yakup gibi ta uzaklardan kokular gelecek, görüntüler belirecek gönlüne.

Şahit olacak.

Ama önce kapatması gerek gözlerini özgeye bir süreliğine.

Özgenin özünde de bir ilahi nefes olduğunu........

© Maarifin Sesi